Rozdział 29 - Propozycja cz. 1

Emily.

Sandra miała dziwne sny. Często je miewała, ale nie były aż tak realistyczne. Podobno po ostatnim śnie Sandra była roztrzepana i przerażona. Wiedziałam, że szykuje się coś czego nie ogarniemy... Trzeba było się pilnować. 

Popijałam ciepłą herbatę siedząc na krześle w kuchni. Zastanawiałam się, czy nie łatwiej by było, gdybym już nie przeżyła w tamtym pokoju... Czy nie łatwiej by było gdyby Kellan mnie dobił... Dziwne myśli mi przechodziły przez głowę, może sama już świrowałam. W radiu leciała piosenka, której nie znałam, ale mi się podobała. Uspokoiła mnie i odpędziła złe myśli. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam za okno. Znowu upiłam łyk herbaty, a po plecach przeszły mi przyjemne dreszcze.

  - Emily...? 

Odwróciłam się, a w wejściu stał Carlos z telefonem w ręce.

  - Stało się coś? - zapytałam odkładając herbatę.

  - Nie... Szef dzwonił... 

Kiwnęłam głową, żeby kontynuował. 

  - Muszę zostać do późna w pracy... 

  - Dlaczego ty? - lekko się oburzyłam.

  - Wiesz, że szef mnie nienawidzi... Na mnie zrzuca wszystko co może... Zwłaszcza, że ostatnio się tam nie pojawiałem...

  - On nie może tego zrobić?

  - Powiedział, że trochę papierkowej roboty mi nie zaszkodzi...

  - Nie no, oczywiście... - rzuciłam rękoma zdenerwowana.

  - Dodał, że za jakieś dwie godziny wyjeżdża na służbowe spotkanie i szkoła jest teraz na mojej głowie...

  - Ty chyba żartujesz - ta informacja zdenerwowała mnie jeszcze bardziej.

Spuściłam głowę i przygryzłam wargę. Nie byłam zadowolona faktem, że szef poniewiera Carlosem jakby był jego niewolnikiem. 

  - Hej... - stanął przede mną i kucnął. - Czym się martwisz...?

Spojrzałam na niego i otworzyłam usta, ale szybko je zamknęłam.

  - Tym, że się daje traktować jak gówno? - uprzedził mnie.

Nie miałam tego na myśli. Nie chciałam tego powiedzieć w taki sposób. Podniosłam głowę i pokręciłam przecząco głową.

  - Nie to miałam na myśli... 

  - Wiem, że miałaś... Nie chcesz mnie urazić... - przejrzał mnie.

Wzięłam kubek z herbatą do rąk i zaczęłam się jej przyglądać. 

  - No więc, kiedy jedziesz? - zapytałam.

  - Nie no, nie tak szybko - uśmiechnął się.

Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

  - Chyba nie myślałaś, że cię zostawię samą - wytłumaczył.

  - Poradziłabym sobie...

  - Wolę być pewny... Nie dam ci drugi raz przechodzić tego samego... Jeśli mam już cię spuścić z oka to muszę być spokojny, że ktoś z tobą będzie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Odruchowo odłożyłam kubek i wstałam z krzesła. 

  - Kto to? - zapytałam drżącym głosem.

Carlos uspokoił mnie ręką i ruszył do drzwi.

  - Carlos...! Nie...! - zatrzymałam go.

Chłopak pokazał mi, że bierze broń do ręki. Przyłożył palec do ust i podszedł do drzwi. Z szybko bijącym sercem czekałam na dalsze wydarzenia.

  - Stary, co tak szybko? - Carlos przywitał się z kimś.

  - Na co będę czekał, co nie? - usłyszałam drugą osobę.

To był Daniel. Odetchnęłam z ulgą. Wyszłam z kuchni, żeby przywitać się z chłopakiem. Od sekundy, kiedy mnie zobaczył szeroko się uśmiechnął.

  - Emily, cześć.

  - Hej! Jeśli dobrze się domyślam to jesteś zdany na siedzenie ze mną całą wieczność - zaprosiłam go do środka.

Daniel machnął ręką i zaśmiał się. 

  - Przestań, wiesz, że tak nie myślę.

Chłopak miał już usiąść na kanapie, ale Carlos go jeszcze zawołał. Ja już siedziałam na kanapie plecami do nich, tylko słyszałam co mówili.

  - Trzymaj, na nagły wypadek... W razie czego, dzwoń. Uważajcie na siebie... 

  - Nie pozwolę, żeby Emily coś się stało... Obiecuję... - głos Daniela był poważny.

To było bardzo odważne ze strony Daniela, że narażał się na takie niebezpieczeństwo.

  - Emily...? - Carlos mnie zawołał.

Wstałam z kanapy, podbiegłam do Carlosa i przytuliłam.

  - Uważaj... - dodałam i puściłam latynosa.

  - Kocham cię... - powiedział i wyszedł.

Zostałam sam na sam z Danielem. Mieliśmy połowę dnia na rozmowy, na wspomnienia. Czułam, że każde moje słowo trafia do niego z dużą siłą. Opowiedziałam mu każdą chwilę w moim życiu. No może przesadziłam... Nie każdą, ale wiele. Było dużo śmiechu, czasami smutno... Czasami nastawała cisza... To był mój przyjaciel z młodych lat, nie chciałam mieć przed nim tajemnic. Wiedziałam, że mogę na nim polegać. To był błąd, że zerwałam z nim kontakt. Był dla mnie naprawdę ważny. 

  - Powiedz... - zwrócił się do mnie.

  - Co takiego?

  - ...Dlaczego uciekłaś...? Tak bez słowa...

Bałam się tego pytania... Wiedziałam jak odpowiedzieć, ale nie chciałam go urazić. Spuściłam głowę i z zamiarem odpowiedzenia na pytanie otworzyłam usta, ale przeszkodziło mi światło zza okna. Oboje spojrzeliśmy na źródło światła. Daniel wstał z kanapy i dyskretnie podszedł do okna. 

  - Cholera... 

  - Co?

  - Ktoś tu idzie... 

Brunet chwycił pistolet leżący szafce i podszedł do drzwi.

  - Daniel...! Czekaj...! 

  - Zostań tam, ja się nim zajmę - rozkazał.

Cofnęłam się parę kroków i czekałam.

Daniel gwałtownie otworzył drzwi.

  - Kim jesteś i czego chcesz? - zapytał Daniel surowym głosem.

  - Stary, spokojnie. Odłóż tą pukawkę, bo sobie zrobisz krzywdę - odezwał się nieznany mi głos.

 - Odpowiadaj jak pytam! - nie znałam tego tonu Daniela.

  - Będziesz się tak po mnie darł na progu domu? Co sobie sąsiedzi pomyślą? - kombinował.

  - Tylko bez żadnych numerów... - uległ chłopak.

Mężczyzna wszedł do domu, a za nim szedł mający go na celowniku Daniel. 

  - O, to ty jesteś Emily, huh? - postawił krok w moim kierunku i uśmiechnął się fałszywie.

Daniel osłonił mnie i wycelował w środek głowy mężczyzny.

  - Nie zbliżaj się do niej, bo zarobisz kulkę!

  - Rany, jaki ty jesteś spięty... - dalej żartował. - On zawsze tak ma? - zapytał się mnie.

Oczywiście nie odpowiedziałam. 

  - Albo odpowiadasz czego chcesz, albo wywalam cię na krzywy ryj za drzwi. Wybieraj.

Głos Daniela był taki groźny, wywoływał ciarki na placach. 

  - No dobrze, okej... - unusł ręce na znak poddania się. - A może zejdź ze mnie, co? Połóż pistolet, bo się krępuję... - podpuszczał.

Daniel zerknął na mnie z troską i wrócił do przeciwnika.

  - Nie ma takiej opcji - odpowiedział twardo. 

Wysoki facet westchnął i opuścił ręce. 

  - Skoro nie... 

Przeciwnik wybił pistolet Danielowi z rąk i uderzył w twarz. Rozpoczęła się bójka. Daniel odwinął się i przez sekundę to nieznajomy leżał na ziemi. Nie trwało to zbyt długo, bo poległy kopnął Daniela w nogę z całej siły. 

Chciałam pomóc Danielowi, ale on nie chciał pomocy.

  - Uciekaj! 

  - A-Ale...! Nie zostawię cię! 

  - Biegnij, nic mi nie będzie! No uciekaj! 

Ze łzami w oczach zaczęłam uciekać przed siebie. Było już późno. Ciągle oglądałam się czy mężczyzna za mną nie biegnie. Kiedy przebiegłam parę sekund stanęłam i wzięłam parę oddechów. Musiałam sprowadzić pomoc. Pobiegłam więc do szkoły tańca w której Carlos pracował. 

Nie minęło dużo czasu, kiedy zdyszana weszłam do budynku. Zamknęłam drzwi i zaczęłam szukać Carlosa. Miał zajęcia z młodzieżą. Chłopak zobaczył mnie i od razu przerwał zajęcia.

  - Na dzisiaj to tyle, widzimy się jutro. Dobra robota - pochwalił młodych. 

"Uczniowie" poszli do szatni, a Carlos podszedł do mnie.

  - Co się stało? Gdzie jest Daniel? Wszystko dobrze? 

Nie mogłam z siebie nic wydusić. Latynos podniósł moją brodę i zapytał jeszcze raz.

  - Jakiś facet jest w naszym domu! Daniel mnie obronił i teraz walczy z nim! Kazał mi uciekać, więc przyszłam do ciebie - wytłumaczyłam tak krótko jak można było.

  - Eliza - zwrócił się do sprzątaczki. - Wychodzę. - oznajmił.

Chłopak szybko ze mną wybiegł ze szkoły. Wsiedliśmy do samochodu i z piskiem opon odjechaliśmy. 

  - Czy ten gość coś mówił? - zapytał mnie podczas jazdy.

  - Nic specjalnego. Wiem tylko, że na pewno mnie zna. 

Kiwnął głową i skupił się na drodze. 

Podjechaliśmy pod nasz dom i szybko ruszyliśmy do środka. W domu było ciemno i pusto. 

  - Daniel? Odezwij się! - nawoływałam.

Na ziemi były małe ślady krwi. Przeraziłam się. 

  - O cholera... - przeklął Carlos. 

  - Zabrali Daniela...! 

  - Nic nie wiadomo. Może poszedł cię szukać - pocieszał mnie.

Chwyciłam się za głowę. Miałam czarne scenariusze. Carlos podbiegł do skrytki, w której była ukryta reszta naszych pieniędzy.

  - Wszystko zabrali... - trzasnął szufladą.

  - Zadzwonię na policję...

  - Spokojnie, na pewno nic mu nie jest - zapewniał mnie.

  - Boję o niego... - ręce mi się trzęsły.

Latynos objął mnie ramieniem i pocałował w czubek głowy.

Daniel.

Czułem, że głowa mi zaraz eksploduje. Ciągle słyszałem szumy, szelesty i szmery. Miałem dość. Wciągnąłem powietrze nosem i niechętnie otworzyłem oczy. 

  "Co do cholery...?!"

Byłem przywiązany do krzesła. Piekło mnie czoło. Chyba dostałem czymś mocno w głowę. Pamiętałem tylko, że Emily uciekła, a facet ciągle się ze mną bił. Miałem dużą przewagę. Wysoki brunet leżał już na ziemi, chyba nieprzytomny. Usłyszałem za sobą kroki. Odwróciłem się i... to tyle co pamiętam. 

  - Pokaż się tchórzu! - byłem wściekły. - Jak już zacząłeś to skończ, sukinsynie!

Drzwi się otworzyły. Przede mną stał ten sam nieznajomy. Na twarzy miał dużo zadrapań. 

  - To ty jeszcze żyjesz, sukinkocie?! - zacząłem się szarpać.

 - Już daj spokój z tą złością... Nie chce mi się już z tobą droczyć... 

Mężczyzna oparł się o ścianę i krzyżował ręce na piersi.

  - Jestem Max. Chciałbym, żebyś mówił mi Max niż coś typu "sukinsyn, gnojek" itp. 

  - Po co mnie tu ściągnąłeś? 

  - Bo mam propozycję - Max westchnął.

  - Za nic nie będę z wami współpracował! Ani z tobą, ani z resztą tego całego gówna!

Oberwałem pięścią w twarz. Skrzywiłem się i wściekły zacząłem się wyrywać z węzłów. 

  - Grzeczniej proszę. Zawsze mogę cię zabić.

  - To zrób to teraz, bo nie mam zamiaru nikogo wydawać! - syknąłem.

  - Jakiś ty szlachetny... Jak masz na imię? Pewnie tak samo szlachetne jak ty - uśmiechnął się fałszywie.

  - Gówno cię to obchodzi! 

Ponownie zarobiłem cios w twarz. 

  - Masz coś jeszcze miłego do powiedzenia? 

  - Tak... Goń się, gnoju! 

Max chwycił mnie za włosy i po raz trzeci oberwałem, tym razem mocniej. 

  - Możemy porozmawiać na poważnie? - zapytał spokojniej Max. 

Popatrzyłem na niego spode łba. Byłem wściekły.

  - Zacznijmy jeszcze raz... Mam dla ciebie propozycję... 

Tym razem słuchałem, co ma mi do powiedzenia. 

CDN

Smuci mnie fakt, że do poprzedniego rozdziału jest tylko 5 komentarzy... Mam nadzieję, że to się poprawi...

Akcja powoli się rozkręca na nowo. Mam nadzieję, że czekacie na ciąg dalszy : )

PROSZĘ O KOMENTARZE!