Rozdział 4 - Siła a strach (Dedykowany najlepszej przyjaciółce na Ziemi ♥)

Rose.

W przeciwieństwie do Emily, ja byłam mega spokojna. Nie denerwowałam się, nie chodziłam zaciskając pięści. Byłam już po takich przejściach, że byłam przyzwyczajona do takiego bólu. Usiadłam na parapecie okna i patrzyłam w dal. Słyszałam tykanie zegara i nic więcej. Wypatrywałam świateł czarnego Mitsubishi. 

W końcu.

Moim oczom ukazały się dwa światła. 

Około trzydziestu kroków od naszego domu wysiadł z samochodu ciemny blondyn. 

Samochód pojechał dalej, a za kierownicą zobaczyłam Carlosa, niezbyt zadowolonego.

Kendall schował ręce do kieszeni i ze zwieszoną głową wolnym krokiem kierował się do domu. 

W tym momencie po cichu zeszłam z parapetu i czekałam na chłopaka w sypialni. Usłyszałam trzaśnięcie drzwi. Przetarłam ręce i wzięłam głęboki oddech. Nie bałam się, to było tylko chwilowe na dodanie odwagi. Siedziałam na łóżku czekając, aż chłopak wejdzie do pokoju. Blondyn ze zwieszoną głową wszedł do sypialni i zamknął drzwi za sobą. Odwrócił się z zamkniętymi oczami. Otworzył je na sekundę  i widząc mnie na łóżku lekko się zdziwił. Podszedł do mnie i pocałował delikatnie w policzek. Chciał dotknąć ust jednak ja go odepchnęłam. 

  - Coś nie tak...? Dlaczego jeszcze nie śpisz? - odszedł ode mnie i ruszył w stronę drugiej strony łóżka. 

  - A dlaczego ty masz przede mną sekrety...?

Chłopak stanął w miejscu i lekko odwrócił się i spojrzał na mnie zdezorientowany.

  - O czym ty mówisz...?

  - O czym mówię...? Ja nic innego nie wiem. Ty mi powiedz.

Nie usłyszałam nic innego z ust blondyna. 

  - Nic nie powiesz, Kendall?

  - Nie mam co... - powiedział ponuro.

  - Czyżby...?

  - Jestem zmęczony - powiedział i położył się do łóżka.

Wstałam i podeszłam do niego.

  - Szczerze? Gówno mnie to obchodzi - warknęłam i zerwałam z niego kołdrę.

  - Daj mi spokój. Zmęczony jestem.

  - Czym że to? - zapytałam. - Oglądaniem meczu? - pokazałam palcami cudzysłowie. 

Podniósł się przygniatając poduszkę. Nie wyglądał już na tak spokojnego. Byłam silna.

  - Powiesz mi o co ci chodzi, Rose?

  - Powiem ci, a ty mi wytłumaczysz - powiedziałam stanowczo.

  - Nic nie będę ci tłumaczył! - krzyknął.

Uniosłam brwi i wytrzeszczyłam oczy.

  - Tak? Na mnie też chcesz sobie pokrzyczeć?

  - Bo chyba trochę przesadzasz. Zasiedziałem się u Jamesa a ty już robisz aferę.

Wykpiłam go sztucznie się śmiejąc.

  - Naprawdę myślisz, że ja ci uwierzę?

  - Naprawdę jestem zmęczony - pociągnął kołdrę chcąc bronić się.

On naprawdę myślał, że ja mu tak po prostu dam zasnąć. Co to, to nie. Zdarłam z niego kołdrę po raz drugi i przestałam być miła. Nie ukrywam, że nie chciałam tej kłótni. Musiałam jednak to wyjaśnić.

  - Zmęczony siedzeniem na kanapie przed telewizorem, zmęczony piciem czy może zmęczony zabijaniem ludzi? - skończyła mi się cierpliwość.

Chłopak nerwowo zszedł z łóżka i stanął naprzeciwko mnie. Poczułam jego ciepły oddech, nie czułam od niego alkoholu. To znaczyło, że nie miał żadnego kontaktu z alkoholem, a może znikomy. Stałam twardo i patrzyłam mu w oczy. 

  - Zabijesz mnie?

  - C-Co...?

  - Pytam, czy mnie zabijesz tak jak zabijasz dotychczas - powoli łamał mi się głos.

Przeszedł go dreszcz. Minął mnie chcąc wyjść z sypialni.

  - Kendall... - zatrzymał się. - Po co są wam te pieniądze...?

  - Jakie pieniądze? - brzmiał okropnie przerażająco.

  - Te, które kazałeś Stewardowi przynieść jutro, bo jak nie to "jego zasrana rodzinka go znajdzie w kuble na śmieci z rozwalonym łbem" - zacytowałam.

Nie usłyszałam za sobą kompletnie nic.

  - Zabiliście tego człowieka! - poniosłam w końcu głos nie mogąc już wytrzymać tej ciszy.
Odwróciłam się do blondyna, a on stał do mnie plecami z opuszczoną głową. Myślałam, że zaraz do niego podejdę i wykrzyczę mu coś prosto w twarz. Miałam dość tej ciszy z jego strony.
  - Przysięgaliśmy sobie, że nie będziemy mieli przed sobą sekretów! Jeśli się do siebie nie ma zaufania to wszystko nie ma sensu!
Nadal słyszałam tylko mój głos. Nic z jego strony. Łzy zaczęły mi już napływać do moich oczu. To chyba przewyższyło moje doświadczenie z młodszych lat. To już było ponad moje siły.
  - Boję się ciebie, Kendall... - powiedziałam łamiącym się głosem.
  - Skoro cię przerażam... - odezwał się w końcu tajemniczo. - ...to powinienem był odejść...
Na te słowa łza poleciała mi po policzku, a moje usta otwarły się, żeby coś powiedzieć. Kendall mnie wyprzedził, otworzył drzwi sypialni i wyszedł. Pokiwałam przecząco głową i pobiegłam za nim załamana.
  - Zaczekaj... - błagałam.
  - Nie darowałbym sobie, gdybym coś ci zrobił lub ktokolwiek inny... - powiedział wściekły, zabrał kurtkę i zatrzasnął za sobą drzwi domu.
Z bezsilności schowałam twarz w dłonie i upadłam na kolana na środku salonu.
  - Idiotko... Coś ty narobiła...
Moje ręce odgarnęły włosy do tyłu, a moje oczy spojrzały w sufit. Byłam taka wściekła...

  "Chyba właśnie straciłam kogoś ważnego..."

_______________________________________
Czy Kendall wróci do domu...?
Czy Rose zrobi coś w tym kierunku, czy pozwoli Kendallowi na chwilę samotności...?
Czy siła Rose zaniknie przez ten jedną noc...?
To już niedługo!

To rozdział specjalnie dla ciebie, Kate ♥
Będzie takich więcej i będą ciekawsze jak akcja się rozkręci : D
Strasznie wyczekiwałaś, oblałam sprawdzian z chemii przez twój pośpiech X D
Ale warto było ; )
Dziękuję za wszystko, kochana ♥

PROSZĘ O KOMENTARZE!