Rozdział 12 - Rose rozkwita

Emily. 

  - Co się stało? - zapytałam, gdy Carlos przekroczył próg domu.

Ledwo stał na nogach, był blady i zmęczony.

  - Eliot... - powiedział idąc usiąć na kanapie. 

Nie dokończył, bo nagle w połowie drogi upadł na ziemię.

  - Carlos! - podbiegłam do niego i uklękłam przy nim. 

Potrząsnęłam nim, ale on nie reagował. Pobiegłam do kuchni po szklankę wody. Zanużyłam palce w niej i pochlapałam chłopaka. Nic to jednak nie dało. Z ogromną trudnością podniosłam go i zataszczyłam na sofę. To nie było takie łatwe. Powiedziałabym nawet, że graniczyło z cudem. Znowu ochlapałam go wodą, ale nic to nie dało. Czekałam do godziny szóstej nad ranem. Carlos dalej nie dawał znaków życia. Sięgnęłam po telefon. 

  -  Grace? Potrzebuję pomocy!

[ 10 minut później ]

  - Musi się sam otrząsnąć. Jest przemęczony... - poradziła Grace.

  - Czyli nic mu nie jest...? - nie dawałam spokoju.

  - Nie, uspokój się... - położyła mi rękę na ramieniu. - Mówił coś jak przyszedł?

  - Taa... Coś o Eliocie... Ale nie dokończył... 

  - Ahh... Czekaj, zdejmijmy mu kurtkę... 

Zdjęłyśmy mu jego skórzaną, czarną kurtkę i odwiesiłam na wieszak. 

Usiadłam na parapecie i patrzyłam niespokojnie w przestrzeń. 

  - Boisz się...? - zlękłam się głosu przyjaciółki.

  - Nawet nie wiesz jak bardzo... - moje ręce się zatrzęsły.

Nie wiedziałam, czego jeszcze się mogę spodziewać w tym tygodniu...

[ 2 godziny później ]

Carlos nadal był nieprzytomny. Grace pojechała do domu. Zaleciła poprostu czekać. Nagle okazało się, że chłopak ma gorączkę. Siedziałam przy nim i na głowę kładłam mu mokry ręcznik. Martwiłam się o niego. Jakby tego było mało nagle zadzwonił telefon Carlosa

  - H-Halo...? - bałam się cokolwiek powiedzieć.

  - Jest kasa? - zapytał ktoś stanowczo i bez owijania w bawełne.

  - J-Ja nie... - jąkałam się. - N-Nie wiem... Ch-Chyba tak... 

  - Kimkolwiek jesteś, masz mnie natychmiast połączyć z Peną.

Spojrzałam za siebie na chłopaka nieprzytomnego i w gorączce.

  - On-On teraz nie może... - bałam się.

  - Gówno mnie to obchodzi, laska! Chce gadać z Peną i kropka!

  - To sobie nie pogadasz! - nie mam zielonego pojęcia skąd we mnie się wziął ten głos.

Połączenie się urwało. Zadrżałam i przełknęłam ślinę. Chyba przesadziłam..

Rose.

[ 8 godzin później ]

Było późne popołudnie. Kendall wziął sobie wolne w sklepie, bo nie chciał się pokazywać cały poobijany. 

  - Myślisz, że Carlos nie potrzebuje pomocy? - zapytałam go niosąc mu herbatę.

  - Nie, myślę, że nie. Był wczoraj umówiony z Eliotem i taki innym gościem. Dali mu te resztę kasy i dzisiaj ją przyniesie. Nie masz się o co martwić.

Po kilku minutach zadzwonił telefon. To był nie kto inny jak Emily. 

  - Nareszcie się odezwałaś! Nie odbierałaś ode mnie! 

  - Przepraszam, ale Carlos w nocy zemdlał i teraz ma gorączkę. 

  - Pieniądze! Zapytaj o pieniądze! - wtrącał się Kendall.

  - A co z kasą? - zapytałam za prośbą chłopaka.

  - Ja nie wiem... Nie zdążył nic powiedzieć...

  - I co teraz? 

  - Co?! Co?! Jak to nie wie?! - zerwał się Kendall.

  - Jezu, człowieku! Zemdlał i nic nie wiadomo! Uspokój się! 

Kendall się zmieszał i podrapał po głowie. 

  - Wybacz... Ale jak tylko się obudzi to zapytaj... - nie dokończył.

  - Tak, wiem! - krzyknęłam na niego.

Chłopak wrócił na kanapę z podkulonym ogonem. 

  - Odzywaj się, gdyby coś się działo, Em - powiedziałam z troską.

  - Jasne, ty też - odpowiedziała i obie się rozłączyłyśmy.

Postanowiłam iść do łazienki. Na stoliku w korytarzu leżał pistolet Kendalla. 

  - Kendall, co on tu robi? - chwyciłam go dwoma palcami z obrzydzeniem.

  - Aaa... Zapomniałem o nim... 

  - Mam nadzieję, że nie będzie ci już potrzebny - i postawiłam go tam, gdzie był.

Zamknęłam drzwi łazienki i spojrzałam w lustro. Patrzą tak przez chwilę miałam ochotę zniknąć i nie wrócić. Chciałam się wybudzić z tego koszmaru. Rozpuściłam włosy i rozczochrałam je ze złości. W tym momencie znowu poczułam do siebie nienawiść.

Kiedy byłam małą dziewczynką, mówiłam, że będę księżniczką, piosenkarką, tancerką, aktorką, modelką... Dosłownie wierzyłam w to... 

Później zauważałam w sobie tylko beztalencie, sierotę, zwykłą, szarą myszkę... Nienawidziłam samej siebie... Nie widziałam w sobie totalnie nic pięknego... 

W końcu znacznie później spotkałam Emily, potem Kendalla, Sandrę, Jamesa, Grace i Logana. Oni pokazali mi, że najpiękniejsze w człowieku jest serce i osobowość. Przekonali mnie do patrzenia na świat przez różowe okulary. Dziękowałam Bogu za ich istanienie każdego dnia... a tego nie robię na codzień... 

Otrząsnęłam się i przemyłam twarz lodowatą wodą. Spojrzałam na siebie ponownie i było mi już lepiej. Spięłam włosy w niesforny koczek i znowu przemyłam twarz lodowatą wodą. Kolejny raz spojrzałam na swoje odbicie w brudnym lustrze.

Trzask!

Łup!

Krzyki!

Wołania!

Kendall.

Drzwi wejściowe ktoś wyważył i wpadł do środka. Stanąłem na nogi. To był znowu jakiś gangster. Wtargnął do domu. Miał pistolet w dłoni. Przełknąłem ślinę. Byłem bezbronny.

  - Witam ponownie, Schmidt - przywitał się sarkastycznie jeden.

  - Czego znowu chcesz?

  - Dzwoniłem do twojego koleszki, ale odebrała jakaś mała żmija i się postawiła - powiedział śmiejąc się.

  "Emily..." 

  - Nie będziesz jej wyzywał, gnojku... - rzuciłem się na niego.

On bez problemu odwinął się i wymierzył mi cios w brzuch. Upadłem i zakręciło mi się w głowie. Znowu poczułem się jak dziewczyna. 

  - Twoja laska to też taka suka? Jest tutaj? - zaśmiał się i pociągnął mnie za włosy podnosząc równocześnie z podłogi.

  - Ty sukinsynu... - syknąłem i podciąłem mu nogi swoją nogą.

Facet przewrócił się i uderzył głową o podłogę. 

  - Niezłe podcięcie. A tak w ogóle to jestem Gus, Gus Carr, asystent kierownika - zaśmiał się i wyciągnął do mnie rękę, ale ja stałem w miejscu.

Naplułem mu na nią.

  - Świetnie ze sobą pasujecie z tą dziwką - wytarł dłoń w spodnie.

  "Już po tobie, gnoju...! Żryj to...!"

Ścisnąłem dłoń w pięść za plecami i w odpowiednim momencie rzuciłem się na niego. Uderzyłem go parę razy w szczękę, ale zaraz szybko mi oddał. 

  - Myślałem, że chociaż ty jesteś równy gość - obtarł krew z ust.

Sięgnął po coś do kieszeni spodni. Wyciągnął pistolet.

Serce podeszło mi do gardła. 

  - Najpierw poczujesz kulkę ty, a potem znajdziemy twoją małą księżniczkę - znowu się uśmiechnął.

Wymierzył bronią w moją głowę. 

To był koniec.

  "Żeby tylko Rose się nic nie stało..." - czułem jak coś mnie ściska w gardle.

Spojrzałem mu w oczy chcąc pokazać, że się nie boję. 

Jestem facetem, nie dziewczynką.

Z bijącym sercem czekałem na śmierć. 

Strzał.

Spiąłem mięśnie.

Nic nie nastąpiło.

  - Cholera, nie trafiłam...! - szepnął ktoś.

  - Kto to?! - zaczał się rozglądać.

  - Ja - odezwał się dobrze znany mi głos w korytarzu.

Przeszły mi ciarki po plecach. 

Nie mogłem uwierzyć. 

  - T-Ty?! Ta suka?! 

  - Dla ciebie jestem Rosalinda Gonzales, szczylu.

Wytrzeszczyłem oczy nie wierząc, że to Rose. 

Z tym pistoletem w rękach wyglądała jak nie ona. 

  - Rose! Co ty robisz! Uciekaj! - krzyczałem.

  - Dotknij Kendalla, a pożałujesz! - dała mu warunek.

  - Nie strzelisz. Widzę jak ci się ręka trzęsie. Boisz się. Jesteś słaba. Nie masz odwagi - próbował ją przestraszyć.

  - Nawet nie znałeś mojego imienia. Nagle wiesz jaka jestem...? Jesteś żałosny... - powiedziała stanowczo i wymierzyła w jego pierś. - To za Emily! 

Strzał!

  - To za Kendalla! 

Strzał!

  - To za Carlosa! 

Strzał!

  - To za wszystkich!

Strzał!

Gus leżał na ziemi. Pod nim była wielka kałuża krwi. Jednak jeszcze żył. 

  - A to za mnie!

Potrójny strzał! 

Jego głowa opadła, a oczy zamknęły. Płynęła do mnie strugą ciemna krew. Odsunąłem się. 

Rose jakby wybudziła się z koszmaru. Zaczęła szybko oddychać i patrzeć to na broń w swoim ręku, to na swoją ofiarę. 

Broń upadła na ziemię okropnym trzaskiem. Dziewczyna chwyciła się za głowę i upadła na kolana. W oczach miała łzy.

  - Rose! - pobiegłem do niej i przytuliłem. - Już po wszystkim... Byłaś bardzo odważna... 

  - J-Ja... zabiłam człowieka... Kendall... Ja zabiłam człowieka... - łamał jej się głos.

Cała się trzęsła. Przytuliłem ją mocniej odwracając jej wzrok od zwłok Gusa i pogłaskałem po głowie.

  - Uratowałaś mi życie... Jestem ci dozgonnie wdzięczny... - chwyciłem jej twarz w głonie i otarłem łzy z policzka. - Kocham cię... 

Ona zamknęła oczy i poleciały kolejne strugi łez. 

Nie mogąc dłużej patrzeć jak płacze przytuliłem ją.

_____________________

Jak na razie to był najbardziej (jak dla mnie) emocjonalny rozdział... 

Wszystko zasługa mojej przyjaciółki (w opowiadaniu i w realu), która wpadła na ten pomysł : D

Gdyby nie ty to zamiast tego napisała bym "[ 13 godzin później ]" ; )

Podziękowania i brawa dla Kate (Rose) : D 

ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA!